De grote stap naar kleiner (blog 14)

Te zwaar, te dik, te corpulent, te mollig, te volslank of hoe je het dan ook noemen wil… Ik ben het al mijn hele leven en ik had nooit gedacht dat er ooit ook maar iets aan zou veranderen.  Noem een dieet wat ik niet heb geprobeerd en ik trakteer! Alles, werkelijk alles heb ik gevolgd, van koolhydraatarm tot Weight Watchers, van Montignac tot Modifast. Afvallen ging, zolang ik op dieet was, prima! Maar op het moment dat ik met het dieet stopte, besloot mijn lichaam het verloren vet met bonus terug te plaatsen. Ik ken de opmerkingen “slappe zak”, “geen ruggengraat” en “geen karakter”. Een ander, die niet heeft wat ik heb (ben niet de enige), heeft maar makkelijk praten.

Actief leven

Uiteraard is mijn te grote gewicht ook een probleem voor mijn toch al slechte knietjes. Nee, niet alle zware mensen krijgen artrose, het is ook geen typische “dikziekte”, maar het speelt wel degelijk een rol. Mijn leven is tot drie jaar geleden erg actief geweest. Zo heb ik altijd veel gesport, langere tijd honden gehad waarmee ik veel wandelde en ook was ik actief in de hondensport. Ik heb kilometers afgelegd in mijn winkel; trap op en trap af gesjouwd met zakken voer en grit, balen hooi en stro. En ja, ook dat heeft er voor gezorgd dat mijn lichaam op bepaalde punten gewoon versleten is.

Terugdraaien

Ik kan alles wat ik heb gedaan niet meer terugdraaien en behalve mijn rotte knietjes (OK en een stukje rug) ben ik eigenlijk in een prima conditie: ik rook niet meer (+ 25 kilo), heb geen diabetes, mijn bloeddruk is redelijk, mijn cholesterol is niet te hoog en ik heb geen hartklachten. Gelukkig niet! Maar dat wil ik wel heel graag zo houden en mijn obesitas is wel een groot gevaar. Komt ook nog bij: stel dat ik echt een nieuwe knie nodig heb, zou ik deze niet krijgen. Simpelweg omdat ik te zwaar ben voor een prothese. Zucht!

Ik wil leven!

Met toch wel een spannend gevoel heb ik uiteindelijk een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. Spannend omdat ik altijd een beetje bang blijf niet serieus genomen te worden. Dat er toch weer een verwijzing komt naar de diëtiste. Waarmee ik uiteindelijk niet verder kom, dat er ook gezegd wordt dat je “toch makkelijk al dat lekkers kan laten staan”…..
Maar nee, niets van dit al. Gelukkig was mijn angst volkomen ongegrond. De huisarts maakte er werk van en dook ter plekke in haar computer. Ze had echt wat voor mij: de Obesitaskliniek! Daar zou ik pas echt op mijn plek zijn: een gespecialiseerde kliniek met alleen maar mensen “zoals ik”, die zo graag een slanker leven willen hebben. Mijn huisarts heeft alles voor me ingevuld en opgestuurd. Binnen 2 weken moest ik wat horen… Daar binnenkomen is niet makkelijk en echt alleen maar voor patiënten met zware tot morbide obesitas. Getsie! Wat klinkt dat eng… morbide, als in dood… en dat is dus iets wat ik absoluut NIET wil. Ik wil leven! Dus… Obesitaskliniek, here I come!

Wordt vervolgd…

Blogs van Mo:
Hier vind je alle blogs van Mo

Facebook

Twitter

Linkedin

email