Van groot naar klein – het vervolg (blog 15)

De doorverwijzing naar de Obesitaskliniek

Toen ik eenmaal het besluit genomen had om naar de Obesitaskliniek te gaan, ging het eigenlijk allemaal heel erg snel. Het begon met een doorverwijzing vanuit de huisarts. De vragen die voorafgaand gesteld worden, leggen eigenlijk al de drempel voor het  wel of niet toegelaten worden tot het traject. Het is niet zomaar een nieuw dieet: Nee, je hele leven wordt omgegooid! Het kan heel goed gaan, maar ook volkomen fout. Naast gewicht en lengte, je BMI dus, spelen ook andere zaken een hele grote rol. Denk hierbij aan aandoeningen zoals diabetes, een te hoge bloeddruk, slaap-apneu of in mijn geval knieartrose. Ook moet het tussen je oren goed zitten, je eventuele partner dient ook te beseffen dat hij of zij een totaal andere partner terug gaat krijgen. Het is een heel traject en tap, dus ik snap niet dat er bijvoorbeeld BN-ers zijn, die zich in twee weken tijd laten opereren?!

De voorbereidingen

Als je voldoet aan alle criteria en toegelaten wordt, begint het voortraject en dat duurt minimaal 6 weken. In die sessies vertellen ze je hoe je leven er straks uit gaat zien, wat je mag en vooral ook moet eten in de eerste periode. Ze bereiden je voor op hoe je lichaam gaat veranderen, want dat gaat in het begin heel snel. Ook kan je lijf in protest komen en het afvallen stoppen, waardoor je ontzettend gefrustreerd kan raken. Je eet dan echt heel weinig en je valt NIET af. Spijt van de operatie kan daar een gevolg van zijn, maar… Je MOET doorzetten, want er is geen weg meer terug. Ook krijg je allerlei oefeningen juist om je spieren te trainen en te zorgen dat die niet minder worden. Je zit al die weken met één groep lotgenoten en dat is wel ontzettend fijn!

Het is een ziekte

Mijn grootste “cadeau” was dat de chirurg me vertelde dat ik geen vreetzak was, die geen maat kon houden. Ik ben geen slappeling zonder enkele discipline. Nee…, nu werd me uitgelegd dat ik wel degelijk een ziekte had! Wat hoofdzakelijk genetisch is en door opvoeding bepaald. Omdat ik “ziek” ben, wordt er wat aan gedaan. Met slappelingen kunnen ze niets, omdat je daarna zo gedisciplineerd moet leven.

De operatie

Uiteindelijk ben ik na het doorlopen van alle sessies, de goedkeuring van mijn zorgverzekeraar en tussen de oren alles op een rijtje krijgen op 28 december 2017 geopereerd. Voor de operatie was ik al een aantal kilo’s afgevallen. Dat moet, want je lever moet voor de ingreep ontvetten. De reden hiervoor is dat tijdens de operatie de chirurg de lever opzij legt en een vette lever kan scheuren met alle gevolgen van dien. Dat is iets wat je echt niet wil en de chirurg stopt gelijk alle handelingen direct wanneer geconstateerd wordt dat de lever te vet is. Daarnaast voelde ik me zo ontzettend gestimuleerd door onze groep van lotgenoten, de sessies, het zicht op mijn nieuwe leven plus het feit dat alles wat er nu af gaat, er in principe nooit meer aan komt! Geen gejojo meer, niet 10 kilo afvallen en daarna weer 15 kilo aankomen. Ik kan het me eigenlijk nauwelijks voorstellen hoe Mo 2.0 zich gaat voelen, wat de mogelijkheden zijn, hoe ik er uit ga zien en… hoe het met mijn artrose knietjes zal gaan. Een garantie op herstel van je knie is namelijk niet te geven. Met het verliezen van vet kunnen de botten nog meer op elkaar gaan zitten en dan kan de pijn nog heviger worden. Dat was wel even slikken.. en spannend! Maar als ik meer pijn krijg aan mijn knieën.. dan kan ik wel protheses krijgen!

Wordt wederom vervolgd…

Facebook

Twitter

Linkedin

email