Een moeilijke beslissing… (blog 11)

In 2013 ben ik gevraagd om als leiding mee te gaan op kamp met een kindermusicalgroep. Vanaf dat jaar ging ik ieder jaar mee! Dit kamp wordt altijd gehouden in de herfstvakantie; we gingen dan met een groep van ongeveer vijftig kinderen tussen de 8 en 16 jaar en met ongeveer tien personen aan leiding, waarvan ik de oudste was. We gingen altijd naar een groepsaccommodatie met een groot speelveld dichtbij de bossen.

De kinderen werden verdeeld in 5 of 6 groepen waar 1 persoon leiding bij was, die daar het hele kamp de verantwoording voor had. Er was een strak programma waarbij de ochtend, middag en avond goed gevuld werd. Alle activiteiten waren in wedstrijdsfeer en bij elk onderdeel waren punten te verdienen. Het programma moest op uur en tijd. Tijdens de spelen waren er ook vaak posten, waarvan ik er dan altijd één was. Wanneer een spel in de bossen plaats vond of ergens waarvoor we een behoorlijk stukje moesten lopen, werd ik er met de auto naar toe gebracht. Ook zorgden ze ervoor dat er een bankje stond, zodat ik af en toe kon gaan zitten. ’s Morgens was het vroeg dag, maar ik kwam meestal tussen half negen en negen uur aan tafel, want ik had altijd even tijd nodig om op gang te komen met die stijve knieën. Ze hielden rekening met mij, wat echt heel lief was van iedereen!

Na iedere maaltijd had er een groep corvee; zij veegden de zaal, maakten de tafels schoon,  zorgden dat al het (vuile) servies in de keuken kwam en ze hielpen mee met de afwas. De corvee groep moest weer op tijd in de zaal zijn vanwege het resterende programma. Hierdoor bleef ik meestal alleen achter in de keuken om de afwas af te maken en alles verder schoon te maken. Gelukkig waren er vaatwasmachines die een hoop werk overnamen, maar lang niet alles kon er in. Die grote fornuizen en die grote pannen waren bijna niet schoon te krijgen! Soep, chocolademelk en noem maar op; alles koekte aan want daar is niet tegenop te roeren.

Inmiddels ging ik al vier jaar mee. Vorig jaar (6 maanden na het plaatsen van mijn eerste en drie maanden na het plaatsen van mijn tweede knieprothese) ging ik ook weer mee en stond ik af en toe echt met tranen in mijn ogen in de keuken te denken: “Wat doe ik mezelf aan!”. De hele kampweek was kei leuk, maar achteraf te vermoeiend voor mij; ik stond gewoon veel te lang! Af en toe ging ik tussendoor naar mijn kamer om even te gaan liggen… Niemand nam mij dat kwalijk en wanneer ik vroeg om hulp kreeg ik het. Ik vond het vooral ZELF heel vervelend om dat steeds te vragen dus deed ik het maar niet. Toen ze me dit jaar vroegen om weer mee te gaan, heb ik met tranen in mijn ogen besloten om het NIET te doen. Helaas ben ik niet meer zo snel, heb ik nog steeds pijn, wil ook geen blok aan hun been zijn en…. uit zelfbescherming! Hopelijk komt er ooit weer eens ’n positieve verandering, zodat ik in de toekomst weer gewoon gezellig mee kan!

Hele fijne en sfeervolle Feestdagen en een fantastisch succesvol 2018 gewenst! Tot de volgende keer.

Lieve groetjes, Anne-Miek.

Facebook

Twitter

Linkedin

email